Papatyaya Mektuplar-1
Köşeme çekildim. İşte sesimi kestim.Sözünü dinliyorum. Bak kalemimle haykırıyorum. Adın bile geçmiyor artık satır aralarında. İthaf etmiyorum kimseye ama herkes benden emin. Sana yazdığım biliniyor. Tek kelime bile sahiplenilmiyor.Kalemi tutan ben, kağıtlara seslendiren ben, ben bile benimdir diyemiyorum. Senindir senin. Bu can önce tanrının sonra senin eserin. Lakin ben şimdi senin için herkes gibiyim. Leman Sam dinliyorum şimdi. “Her neyse” diyor. Sanki sen söylüyorsun öylesine içimi acıtıyor. 1278 gün kahroluyor. Yalanlar hükmünü yitiriyor. Önce Konutkent sonra Ankara susuyor. Küçük bir şehir bana acıyor. Bu masum kadın nasıl bu kadar zalim olabiliyor. “Seni aramak gelmiyor içimden, sevemiyorum, yapamıyorum” diyebiliyor. Ve ben nasıl sana kızamıyorum.[ads]
Suçlayamıyorum kendimden başka kimseyi. Olmayacak bir duaydı ve ben kalbine “amin” dedirtmeye çalışıyordum dört senedir. Duyar gibiyim seni. “Ahmaklık” evet ahmaklık değil de bu ne bilemiyorum. Sen sevemiyorum diyorsun ben yine vazgeçemiyorum. Susuyorum. İstediğin gibi kimseye birşey demiyorum. Yine kalemimle haykırıyorum. Memleketimizden seni aşkla selamlıyorum.
06.07.2005
SEMİH TANRIVER